(যোৱা খণ্ডৰ পাছৰ পৰা)
নিকি বাথৰুমৰ পৰা ওলাই অহালৈ মই দুটা পেগ বাকী ৰৈ আছিলো। তাই তাৱেলখন মেৰিয়াই মোৰ কাষত বহিল, মই তাইক ইংগিতেৰে গিলাচটো লব কলো। তাই গিলাচ ললে, মই ছিগাৰেট এটা জ্বলাই তাইৰ কোলাত মুৰ থৈ শুই দিলো। তাই মিচিকিয়াই হাহিলে। লাহে লাহে মই তাৱেলৰ গাঠিটো খুলি দিলো। নিকিৰ পিয়াহ দুটা মোৰ কপালত লাগিল। মই কলো, বহুত খুবচুৰত হে, তাই হাহি সুধিলে, কৌন, মে য়া মেৰী বুবচ?
মই কলো, দোনো। নিকি ইতিমধ্যে নিজৰ গিলাচটো শেষ কৰিছিল। মই তাইৰ পিয়াহ এটা মুখত লৈ চুহিব ধৰিলো, তাইও মোৰ পেণ্টৰ তলেদি হাত ভৰাই মোৰ বাৰিদাল চুই চুই উঠাই দিলে।
এইবাৰ মই তাইৰ কোলাৰ পৰা উঠি তাইক ওলোটা কৈ বহুৱাই দি পিছফালৰ পৰা পিয়াহ দুটা মালিচ কৰাৰ লগে লগে তাইৰ পিঠিখনতো চেলেকিব আৰাম্ভ কৰিলো।
নিকি কলে, খা জাউগে ক্যা বাবুজী, মই কলো, মে বাবু নেহী, গৌৰৱ হু, গৌৰৱ হি বোলা কৰো।
লাহে লাহে মই এখন হাত তাইৰ পিয়াহৰ পৰা নি বুছত লগালো, তাইও ভৰি দুখন অলপ ফাক কৰি বুছখন চুব সুবিধা কৰি দিলে। মই আঙুলি নভৰাই বুছখন লাহে লাহে পিহি থাকিলো। নিকিৰ উশাহ ক্ৰমে গৰম হৈ আহিল। চাৰিজনৰ চুদন পৰাৰ পাছতো তাইৰ ছেক্স কমা নাছিল, খাচীয়া, পাহাৰীয়া বিলাকৰ ষ্টেমিনা এনেয়ো আমাতকৈ বেছি থাকে, তথাপি মই তাইক সুধিলো, মন নেহী ভৰা ক্যা?
তাই কলে, য়ে পুচনে কা মতলব ক্যা হে গৌৰৱ, আপ নে পেইছা দিয়া হে, জো কৰনা হেয় কৰোগে না!
মই কলো, ফিৰ ভি, বোলো না… তাই কলে, ৰান্দ হু, আপ কী বিবি নেহী, জো মন নেহী হে বোলনে ছে চোড় দোগে।
মই কলো, চোড়তা তো মে আপনী বিবি কো ভী নেহী, ফিৰ ভি জো পুচা হে জবাব দো। তাই কলেঃ গৌৰৱ, জবতক আউৰত কে মন কো satisfy নেহী কৰ চাকতে তব তক চিফ চুদাই কৰকে উচকী তন কো satisfy নেহী কৰ পাউগে!
মোৰ কোনো উত্তৰ নাথাকিল, মই তাইক মোৰ গাৰ ওপৰলৈ টানি আনিলো, আৰু তাইৰ উঠজুৰিত নিজৰ উঠ দুটা গুজি দিলো। তাইয়ো মোক সাবতি ধৰিলে, মই তাইৰ উদং পিঠিখনত হাত বুলাবলৈ ধৰিলো।
হঠাৎ তাই উঠি বহিল, মই সুধিলো, ক্যা হুৱা? তাই কলে তবছে আপলোগ আপনি মন কি কৰ ৰাহে হো, একবাৰ মুঝে ভি আপনি মন কি কৰনা হে। এইবুলি কৈয়ে তাই মোৰ পেন্টটো একেটানে খুলি, বাৰিদাল মুখত সোমাই ললে। বাৰিদাল চুহাৰ লগে লগে তাই মাজে মাজে মোৰ গুটিদুটাও চেলেকিব ধৰিলে। কিছু সময় বাৰি চুহাৰ পাছত তাই পুনৰ মোৰ ওপৰলৈ উঠি আহিল, আৰু তাই নিজৰ বুকুখন মোৰ বুকুত ঘহাব ধৰিলে। তাই নিজৰ নিপল দুটাও জোৰে জোৰে মোৰ বুকুত ঘহাই ঘহাই মোৰ ডিঙিত চুমাৰে ওপচাই দিলে। তাই কলেঃ গৌৰৱ, কিছিনে পেহলী বাৰ মুজচে পুচা হে, কী মে খুছ হু কী নেহী, চলো আজ এক ৰাত কে লিয়ে হি চহী, খুছ হোনে কি কোচিচ কৰ লেটী হু। মই কলো, হা জো মর্জী কৰো, মুজে বহুত মজা আ ৰাহা হ্যায়।
তাই পুনৰ এটা কন্দম আনি নিজেই মোৰ বাৰিত সুমাই দিলে। তাৰ পাছত মোক ছোফাত বহুৱাই কোলাত বহাৰ দৰে মোৰ ওপৰত বহি বুছত বাৰিদাল ভৰাই লৈ জপিয়াব ধৰিলে। ক্ৰমে তাইও উহ আস আহ মা ইত্যাদি শব্দ কৰিব আৰাম্ভ কৰিলে। মই ও ছোফাখনত অলপ হালি বহি তাই ৰ পিয়াহ দুটাত তিপিব ধৰিলো। তাই কলে, জোৰচে দবা দো গৌৰব, আস কিতনি মজা আ ৰাহা হে, জোৰচে, আউৰ জোৰচে। মইও যিমান পাৰো জোৰে জোৰে তাইৰ পিয়াহ দুটা তিপিব ধৰিলো। তাইও পুৰা জোচত জপিয়াই জপিয়াই থাপ খাই থাকিল।
“গৌৰৱ, আস মেৰী চুট… গৌৰব মেৰী … আস” এইখিনি শুনি মই বুজিলো যে তাই পানী এৰিব এতিয়া। মই জোৰে জোৰে পিয়াহ দুটা তিপিব ধৰিলো, তাই মোক জোৰেৰে সাবতি ধৰি “উমম উমম আস আই আস” বুলি পানী এৰি দিলে। পানী যোৱাৰ পাছত তাই লেটুসেতু হৈ নিজৰ দেহা টো মোৰ গাৰ ওপৰত এৰি দিলে।
দীঘল উশাহ এটা লৈ তাই কলেঃ গৌৰৱজী, এইচে হোতী হে লেৰকী satisfy, জোৰ জবৰ দস্তী চে নেহী। মই কলো, পৰ মেৰাতো নেহী হুৱা।
তাই কলেঃ তো বোলিয়ে জনাব, অব ক্যা কৰনা হে আপকো?
মই কলো, গান্দ মাৰনি হেয় তুমহাৰী, তো পলত যাও! তাই কলে, আচ্ছা জী, পৰ ধীৰে হা, ৰুকো, মে হী মৰৱা দেতী হু, আপ ভী য়াদ কৰোগে!
মই আগৰ দৰেই বহি থাকিলো, তাই এইবাৰ মোৰফালে পিঠি দিলে আৰু মোৰ বাৰিদালত কোটিৰ ফুটাটো লগাই বহি দিলে। বাৰিদাল আধালৈ সুমাল যদিও ভালকৈ নুসু-মাল। মই তাইৰ তপিনাদুখন ফাক কৰি মেলি ধৰি তাইক আৰু এবাৰ মোৰ ওপৰত বহুৱাই দিলো। “আ আ মৰ গেয়ী ৰে” নিকিয়ে চিয়ৰি উঠিল।
এইবাৰ বাৰিদাল গোটেই সোমাই গৈছিল, মই লাহে লাহে ঠাপ দিয়া আৰাম্ভ কৰিলো। পিয়াহ এটা এখন হাতত লৈ আনখন হাতেৰে তাইৰ বিজলুৱা হৈ থকা বুছখন খোদালি দিব আৰাম্ভ কৰিলো। মোৰ বাৰিদাল কোতিত গোটেই সোমাই যোৱা বাবে নিকি যঠেষ্ট দুখ পাইছিল, তথাপি তাই লাহে লাহে ঠাপ দি আছিল, কিন্তু মই খুন্দা দিলেই বেচেৰী কেকাই উঠিছিল। মই বাৰি নুলিওৱাকেই তাইক দগী ষ্টাইলত ছোফাখনতে আঠুকঢ়াই দিলো। এইদৰে বহাত তাইৰ কোতিখন ভালকৈ মেলখাই পৰিল, মইও ক্ৰমে ঠাপৰ speed বঢ়াই দিলো। তাই চিয়ৰিলেঃ নিকাল দো প্লীজ, আগে ছে মাৰ লো, বহুত দৰ্দ হো ৰাহা হেয়।
মোৰ পানী যাও যাও হৈছিল, মই কলোঃ প্লীজ দো মিনিট ৰুক জাও, প্লীজ …
তাই দুখ পালেও সহ্য কৰি থাকিল, আৰু মইও দুটামান ঠাপ দি পানী এৰি বাৰি উলিয়াই আনিলো। “বৰে ঝালিম হো য়াৰ” তাই কলে।
মই কলোঃ নেহী, বচ আচিক বন গেয়ে আপকে।
তেতিয়া প্রায় ৩ টা মান বাজিছিল। বাকী কেইজনে বিছনাত টোপনিত লালকাল দি পৰি আছিল। নিকি আৰু মই কম্বল এখন লৈ ছোফা খনতে শুই পৰিলো, মোক আচৰিত কৰি তাই সুধিলেঃ কাল জব চলে যাওগে, মে য়াদ আউংগী?
মই কলো, আপনা নাম্বাৰ দে দে, নেক্সট টাইম য়াহা আয়েংগে তো পতা চল যায়েগা য়াদ হো কী নেহী!
সমাপ্ত