গাঁৱত জোনাকী বতাহৰ সৈতে সেমেকা গধূলি নামি আহিছিল। দেউতাই নগাঁৱৰ পৰা সৰু মাকৰ ভনীয়েকক – দিতিমাক লগত লৈ আহিছিল। নাম আছিল তাইৰ – নীৰু।
প্ৰথম দিনাই দেখোতেই মোলৈ তেজ উঠি গ’ল। সোনকালেই বুজি পালোঁ, গাঁৱৰ গাভৰুবোৰৰ পৰা তাই অলপ বেলেগ। চকু দুটা যেন গাভৰু গাইৰ দৰে নিৰীহ, কিন্তু হাঁহিটোতে গোপন থকা এক মোহ। মোৰ বয়স তেতিয়া ২১। তাই মাত্ৰ হায়াৰ চেকেণ্ডেৰীত।
তেতিয়া গৰমৰ বন্ধ। ঘৰত বহি থাকি কিবা কৰা নাছিল। তাইৰ লগত ৰান্ধনি ঘৰত, উঠানত, পানী ভৰাত, বেলি লোৱাৰ মাজে মাজে অলপ কথোপকথন হ’ল।
— “বিকাশ দা, চাহ খাবা?”
— “চাহ খাব, কিন্তু তুমি দিবা যেন হাঁহি মাৰি।”
তাই হাঁহি হাঁহি চাহ দিছিল, আৰু মোৰ বুকুৰ ভিতৰত এবাৰ ডম ডম কৈ ধপধপাই উঠিছিল। সেই সন্ধিয়াতে, উঠানত, জোনাকত আমি দুখনে চুপচাপ বহি আছিলোঁ।
— “নীৰু, ইমান চুপচাপ কিয়?”
— “অ’… এই বতৰটো ভাল লাগে। মোৰো মন অলপ গম্ভীৰ হয় এনে সময়ত।”
চকু তুলি মোৰ চকুত চাই দিলে। মই তাইৰ কাষলৈ অলপ আগবাঢ়িলোঁ। তাই অলপ পিছু হঁহলি, কিন্তু হাঁহি মাৰি ক’লে —
— “এনে নকৰিবা বিকাশ দা… এইটো গাঁৱৰ উঠান।”
আঁচল টান কৰি সজাগ হৈ উঠিলেও তাৰ চকুত আছিল এক মিঠা সন্মতি। সেই সন্ধিয়াত, তাই মোৰ বুকুৰ কাষলৈ অলপ আগবাঢ়িল আৰু নিজৰ আঙুলিৰে মোৰ আঙুলিবোৰ সুধৰাই ধৰিলে।
“বিকাশ দা… মোৰ লগত এনেকুৱা বন্ধুত্ব বজাই ৰাখিবা জানো?”
— “নীৰু, এই বন্ধুত্ব মোৰ বাবে… অলপ বেছি দামি। মই তোমাক হেৰুৱাব নোখোজোঁ।”
তেতিয়া মই তাইৰ চকুত চালে, তাই পাহি পাতল চকুৰে হাঁহিলে। দুয়ো জোনাকী মেলি উঠানতে বহি আছিলোঁ। কিবা প্ৰেমৰ বতাহ আছিল, কিবা শান্তি, কিবা অনিৰ্বচনীয় অনুভৱ।
সেই ৰাতিটো মোৰ বাবে এজীৱনৰ মৰম হৈ থাকিল।
Party 2 coming soon