কামাগ্নিঃ এক যৌন অভিলাষ-২

নিয়ৰে একান্তমনে মাকৰ পেণ্টিবোৰ শুঙি শুঙি চাই আছে, ব্ৰাবোৰত চুমা খাইছে। তাৰ সকলো কাৰ্য বাহিৰত ৰৈ বায়েকে চাই আছে। ভায়েকক সেই ৰূপত দেখি আচৰিত হৈছে তাই। কঁপি উঠিছে হাত-ভৰি, চকু ডাঙৰ হৈ গৈছে তাইৰ। এইবোৰ এই বয়সত নৰ্মেল যদিও নিয়ৰে মাকৰ পেণ্টি শুঙিব বুলি বায়েকে ভবা নাছিল কেতিয়াওঁ। তাই নিয়ৰক মাত নিদিয়াকৈ নিজৰ ৰুমলৈ গুছি যায়। নিয়ৰো পলম নকৰাকৈ ব্ৰা পেণ্টিবোৰ য’ত যেনেকৈ আছিল থৈ ওলাই আহিল মাকৰ ৰুমৰ পৰা।

 

দিনটো পাৰ হৈ যায়। ৰাতি প্ৰায় ১১ বজাত কুশল ঘৰলৈ আহে। ভাত খাই উঠি নিয়ৰ আৰু তাৰ বায়েক দুয়ো টিভি চাই বহি আছে, মাকে পাকঘৰত কিবা-কিবি কাম কৰি আছে। দুৱাৰ খুলি দেউতাক সোমাই আহিল। গোটেই ঘৰটো মদৰ গোন্ধত আমোল মোলাই গ’ল। দেউতাকে মদ খাই আহিছে। বিভিন্ন কথাৰে মাকক গালি পাৰিছে। দুৱৰিয়ে নিয়ৰক ওপৰৰ মহলালৈ মাতি লৈ গ’ল। ওপৰৰ মহলাত থকা দুটা ৰুমত বায়েক-ভায়েক থাকে। নিয়ৰ আৰু দুৱৰি দুয়ো ওপৰৰ পৰা মাক-বাপেকৰ কাজিয়া শুনিবলৈ আৰম্ভ কৰিলে। নিয়ৰে বায়েকক কাজিয়াৰ কাৰণ সুধিছিল, কিন্তু দুৱৰিয়ে কাজিয়াৰ কাৰণ জানিছিল যদিও নিয়ৰক একো নক’লে। কবনো কিদৰে! কব নেকি যে সিহঁতৰ সতীৰ দৰে অভিনয় কৰি দেখুৱা মাক জনীয়ে য’ত ত’ত বুচ মেলি চুদাই ফুৰে! নে কব যে দেউতাকৰ বাৰীৰ পানী এৰি আন পৈয়েকৰ বাৰী চুহি ঘূৰি ফুৰে আৰু দেউতাকে ৰাস্তাই ঘাটে যাকে তাকে চুদি ফুৰে? দুৱৰিয়ে সকলো জানে, নিয়ৰক শুবলৈ দি তাই কাষতে বহি থাকিল। পুৰণি কিছু কথাই তাইক আমনিও কৰি থাকিল।

 

নিয়ৰ শুই আছে। চকুহাল বন্ধ কৰা নাই সি। মাক-দেউতাকৰ কাজিয়াৰ কাৰণ বিচাৰি মগজুৱে খেলা কৰি আছে। বায়েকলৈ এবাৰ চালে, কিবা ভাবি আছে তাই। বায়েকলৈ চাওঁতে হঠাৎ তাৰ বায়েকৰ স্তন যোৰলৈ চকু গ’ল। বুকুত ওলমি থকা এযোৰ ৰবাব টেঙা। নিয়ৰে ভাৱে; চাইজ বাৰু কিমান হব? ৩৪? ৩৬? নে তাতকৈয়ো বেছি? তেতিয়ালৈ সি পৰ্ণ চোৱা আৰম্ভ কৰা নাছিল, বন্ধুৰ মুখত হে শুনিছিল ছোৱালীৰ ফিগাৰৰ কথা, চেক্সৰ কথা, পৰ্ণৰ কথা কিন্তু নিজে কেতিয়াও অভিজ্ঞতা লৈ পোৱা নাছিল। বায়েকৰ বুকুৰ পৰা সি চকু আঁতৰ কৰিব খুজিও আঁতৰ কৰিব পৰা নাছিল। কেনেকৈ আঁতৰাব, ইমান ধুনীয়া এযোৰ লোভনীয় স্তন! কিন্তু বায়েকে বহাৰ পৰা উঠি যাবলৈ ধৰাত সি স্তন যোৰৰ পৰা দৃষ্টি আঁতৰ কৰি বায়েকক পিছফালৰ পৰা মাত লগালে;

—ক’লৈ যাৱ?

—শুবলৈ যাওঁ, তইয়ো শুই যা।

—বা, বেয়া নাপাৱ যদি ইয়াতে শুচোন তইয়ো।

—নালাগে, তই ডাঙৰ হৈছ এতিয়া মোৰ লগত থাকিব নালাগে।

ৰাতিপুৱা নিয়ৰে মাকৰ ৰুমত কৰি থকা কাণ্ডটো দেখি বায়েকৰ অলপ অসহজ লাগি আছিল। ভাবিছিল যে কিজানি বায়েকক লৈয়ো তেনেকুৱা ভাব আছে তাৰ মনত।

 

—বা মোৰ ভাল লগা নাই কিবা।

 

বায়েকৰ তালৈ মৰম লাগি গ’ল। কিছুদিনৰ পৰা হৈ থকা মাক-দেউতাকৰ কাজিয়াত নিয়ৰৰো মানসিক চাপ বৃদ্ধি হৈ পৰিছে। দুবৰিয়ে যেনে-তেনে নিজক চম্ভালে, বুজাই ৰাখে নিজক কিন্তু নিয়ৰে সিমানখিনি জনা হোৱা নাই। সি এতিয়াও বুজা হোৱা নাই যে মানসিক অশান্তি কি বা মন বেয়া লগা কি। সি বুজাবলৈ অসমৰ্থ হয়। কেৱল গা টো বেয়া লগা বুলি ভাবি সি কেতিয়াবা শুই নহ’লে বহি থাকে। মন ভাল নহয় বাবেই সি বায়েকক লগত থকাটো বিচাৰিছে। দুবৰি উভতি তাৰ কাষত আহি বহিলে আৰু ক’লে;

—হব দে শুম। তই মোৰ ৰুমৰ পৰা মোৰ গাৰুটো লৈ আহগৈ যা, মই মুতি আহো।

 

কথাষাৰ কৈ দুৱৰি তলত থকা বাথৰুমলৈ গ’ল। তেতিয়ালৈ মাকহঁতৰ কাজিয়া শেষ হৈছিল আৰু মাক শুই গৈছিল। মাক-দেউতাকৰ শুৱনি কোঠাটো তলৰ মহলাত। দুৱৰি বাথৰুমৰ সন্মূখত দেউতাকক চিগাৰেট হুঁপি থকা দেখিলে, দেউতাকে তাইলৈ চাই মিচিকিয়াই হাঁহিছে কিন্তু প্ৰত্যুত্তৰত তাই চকু ঘোপাকৈ দেখাই বাথৰুমত সোমাই গ’ল। দেউতাক তেতিয়াও বাহিৰত ৰৈ আছে। ভিতৰৰ পৰা নিজৰাৰ কুলু কুলু শব্দৰ দৰে এক মাদকীয় শব্দ আহি দেউতাকৰ কাণত পৰিছে। কিমান যে মধুৰ সেই শব্দ।

 

নিয়ৰে বায়েকৰ ৰুমত সোমাই গাৰুটো হাতত লওঁতেই গাৰুৰ তলত কিতাপ জাতীয় কিবা এখন দেখি ৰৈ গ’ল। গাৰুটো বিচনাত থৈ কিতাপখন হাতত লৈ চালে, ভালেমান উলংগ নৰ-নাৰীৰ ছবি আছে তাত, ছবিবোৰ অঁকা আৰু তাত কিবা কিবি সৰু সৰু লাইনো লিখা আছে। সেইখন চেক্স কমিক্স আছিল, বেলেগ একো নহয়। দেখি তাৰ বাৰী দাং খাই উঠিল। পেণ্টৰ ভিতৰত ফচফচাই উঠিল বাৰীদাল। বায়েকে ৰাতি শোৱাত পঢ়িবলৈ গাৰুৰ তলতে থৈ দিছিল। যিহেতু তাইৰ ৰুমত তাইৰ বাদে কোনো নোসোমাই, সেয়ে তাই তেনেকৈয়ে গাৰুৰ তলত থৈ দিয়ে। ৰাতি শোওঁতে উলিয়াই পঢ়ে আৰু বুচত আঙুলি সঞ্চালন কৰে।

 

বাহিৰত দেউতাকক দেখি উচপ খাই উঠিল দুৱৰি। ৰৈ থকা দেখি তাই সুধিলে;

—এতিয়াও শোৱা নাই যে?

—শুম ৰবা। ইয়াত নিজৰাৰ মধুৰ কুলু কুলু শব্দ শুনিবলৈ ৰৈ আছিলো।

—অহ্ ৰিয়েলী ড্যাডি?

এইবুলি কৈ তাই পেণ্টৰ উপৰেইদি দেউতাকৰ বাৰীডাল চুই দিয়ে।

(দেউতাকৰ লগত দুৱৰিৰ সম্পৰ্কটো কেতিয়া ইমান লেতেৰা হ’ল সেয়া আমি আগলৈ জানিম।)

 

দেউতাকে তাইৰ ওঁঠত চিগাৰেটডাল গুজি দিয়ে আৰু নিজৰ বলিষ্ঠ হাতেৰে জীয়েকৰ দুদু এটা পিতিকি দিয়ে। দুৱৰিয়ে অস্পষ্ট মাতেৰে আহ্ কৰি উঠে। দুৱৰিয়ে দেউতাকক কামুক চাৱনি এটা দি চিগাৰেট হুপি হুপি ঘৰৰ ভিতৰলৈ সোমাই যায়। দেউতাকে জীয়েকৰ নিতম্বৰ দিশে চাই চাই আকৌ এটা চিগাৰেট জ্বলাই লয়। ১৭ বছৰ বয়সতেই এই হেন ফিগাৰৰ গৰাকী দুৱৰি, ডেকা কি বুঢ়াৰো বাৰী দাং খাব।

 

কমিক্স খন তুলীৰ তলত সোমাই থৈ গাৰুটো লৈ আহিল নিয়েৰে। বিচনাত পৰি ভাবি আছে, “বায়ে যদি সেই লেতেৰা কিতাপখন গাৰুৰ তলতেই থৈছিল, তেতিয়াহ’লে মোক কিয় গাৰুটো আনিব যাব ক’লে? বাধা হে দিব লাগিছিল।” ভাবি থাকোতে হঠাৎ তাৰ মাক-দেউতাকৰ কাজিয়াখনৰ কথা মনত পৰে আৰু তললৈ নামি আহে সি। মাক-দেউতাক-বায়েক কাকো নেদেখি সি চিধা মাকহঁতৰ ৰুমলৈ যায়। দুৱাৰখন সামান্য খোলা আছে। ভিতৰলৈ জুমি চাই সি, মাক অকলেই শুই আছে। পিন্ধনত নাইটি পিন্ধি আছে যদিও বিশাল বক্ষ যুগল ঢাকি ৰাখিবলৈ কাপোৰ কম পৰি গৈছে। কাতি হৈ শুই থকা বাবে মাকৰ ডাঙৰ ডাঙৰ বক্ষযোৰ ওলাই আহো আহো হৈ আছে, আধাতকৈ বেছি ওলাই আছে। ধকধকিয়া বগা বুকুখন দেখি সি সেপ ধোকে। পেণ্টৰ তললৈ মন কৰে, বাৰী উঠি ফচফচাই আছে, যেন এতিয়াই গৈ মাকক খুঁটি দিব আৰু তাৰ বিষ বীৰ্য উলিয়াই দিব। তাত থিৰেৰ থাকিব নোৱাৰি সি তাৰ ৰুমলৈ আহিল। বায়েক আহি শুইছে ইতিমধ্যে। টোপনি যোৱা নাই, কিবা কিবি ভাবি শুই আছে দুৱৰি। তাইৰ কাষতে নিয়ৰে শুই দিলে।

 

নিয়ৰে ভাবি আছিল অথনি গাৰুৰ তলত থকা কিতাপখনৰ কথা বায়েকক সুধিব নেকি। বায়েকেও ভাবি আছিল গাৰুৰ তলৰ কিতাপখন কি হ’ল? গাৰুটো আনোতে কিতাপখন পাইছিল নে নিয়ৰে? সুধিব নেকি তাক? নিয়ৰলৈ এবাৰ চালে, সি টোপনিত লালকাল। বায়েকে লাহেকৈ উঠি গ’ল নিজৰ ৰুমলৈ। কমিক্সখন বিচাৰিলে চাৰিওফালে। তুলীখন গুছাই চাওঁতে তাতেই পালে। নিয়ৰে থৈ দিছে বুলি মনত পৰোতে লাজ লাগি গ’ল তাইৰ। কি বুলি বা ভাবিছে সি; মনতে ভাবে দুৱৰিয়ে।

 

নিয়ৰৰ কাষত শুই কমিক্সখন পঢ়িবলৈ আৰম্ভ কৰে দুবৰিয়ে। লাহে লাহে গৰম হৈ আহে। এখন হাতেৰে কমিক্সখন ধৰি আনখন হাতেৰে বুকুৰ এটা স্তন টিপি থাকে লাহে লাহে। বুকুৰ পৰা হাতখন লাহে পেট হৈ বগাই যায় আৰু পেণ্টিৰ তলেৰে উপস্থিত হয় দুৱৰিৰ আপোন ৰসাল বুচৰ দুৱাৰ মুখত। লাহেকৈ চুই চাই তাই, সৰু সৰু পাতল নোমেৰে মধুৰ স্পৰ্শৰ সৃষ্টি হৈছিল। নিজৰ বুচখন নিজৰেই মৰম লাগি যায়। অজানিতে মিচিকিয়া হাঁহি ওলাই আহে তাইৰ। লাহেকৈ মধ্যমা আঙুলিটো সুমুৱাই পঠিয়াই ভিতৰলৈ, জিকাৰ খাই উঠে তাই। ক্লিটোৰিছটো চুই থাকে তাই। নিজৰ বুচখনক লিৰিকি বিদাৰি মৰম দি থাকে। কাষতে শুই থকা ভায়েকলৈ এবাৰ চালে, ওপৰলৈ মুখ কৰি শুই আছে। তেতিয়াই দুবৰিৰ মনত দুষ্ট বুদ্ধি এটা আহে। বুচৰ পৰা হাতখন আঁতৰ কৰি ভায়েকক জোকাৰি মাত লাগাই; সি সাৰে আছে নে শুইছে চাবলৈ। দুৱৰি নিশ্চিত হয় যে নিয়ৰ টোপনিৰ মায়াজালত আবদ্ধ। তাই নিয়ৰৰ বাৰীৰ ঠাইখিনি পেণ্টৰ ওপৰতে চুই থাকে, ১ মিনিট মানৰ পিছতে দুবৰিয়ে অনুভৱ কৰে যে ভায়েকৰ সৰু মাইনা সাৰ পাইছে। নিয়ৰৰ পিন্ধনৰ হাফ পেণ্টটো আঁঠুলৈ নমাই দিয়ে, ফলত মুক্ত হৈ পৰে নিয়ৰৰ বাৰী। বায়েকে মুঠি মাৰি চাই, হাতৰ মুঠিত ভালকৈ জুৰিছে বাৰীডাল। কম নহ’লেও আঢ়ৈ ইঞ্চি মান মোটা হব; দুবৰিয়ে ভাবে মনতে। দীঘলেও চাৰি ইঞ্চি মান হব। হাত মাৰা আৰম্ভ কৰা নাছিল বাবে ইমান ডাঙৰ নাছিল তাৰ বাৰী। অষ্টম শ্ৰেণীত পঢ়ি থকা ল’ৰা এটাৰ বাৰী খুব বেছি কিমান নো ডাঙৰ হব! তাৰ লগৰ কেইটাৰ তুলনাতটো তাৰ ডালেই ডাঙৰ। দুবৰিয়ে বাৰীডালত চুমা এটা খালে, জপিয়াই উঠিল বাৰীডাল, যেন নিজৰ বায়েকক চিনি পাইছে সি। তাই বাৰীডালত হাতখনেৰে অগাপিছা কৰি দিব আৰম্ভ কৰিলে। লক্ষ্য কৰিলে যে তাৰ বাৰীৰ চাল এৰোৱা যোৱাই নাছিল তেতিয়াও। এখন হাতেৰে নিজৰ বুচত আঙুলি চলাই থাকিল আৰু আনখন হাতেৰে ভায়েকৰ বাৰীত হাত চলাই থাকিল। পাঁচ মিনিটমান তেনেকৈ থাকি তাইৰ অজানিতে বুচত হাতৰ স্পীদ বাঢ়ি গ’ল। বুকুখন উঠাই উঠাই তাই আঙুলি সঞ্চালন কৰি থাকিল। পানী ওলাও ওলাও হোৱাত ভায়েকৰ গাৰ ওপৰত উঠি পানী এৰি দিলে তাই। নিয়ৰৰ বুকু, মুখ আদিত চিটিকি পৰিল বায়েক দুৱৰিৰ বুচৰ মদন ৰস।

 

দুবৰি ঠাণ্ডা হ’ল ঠিকেই, কিন্তু নিয়ৰৰ বাৰী তেতিয়াও প্ৰচণ্ড ৰূপ ধাৰণ কৰি ঠিয় হৈ আছিল। দুবৰিৰ হাঁহি উঠি গ’ল। ইমান সময় স্পৰ্শ নোপোৱাৰ পিছতো বাৰীডালে নিজস্বতা ৰাখি থিয় দি আছে। তাইৰ ভাগৰ লাগিছিল বাবেই তাক হাত মাৰি নিদি হাফপেণ্টটো পিন্ধাই দিলে আকৌ। বাৰীডাল তেনেকৈয়ে পেণ্টৰ ভিতৰতো তম্বুৰ সৃষ্টি কৰি থিয় দি থাকিল।

 

ৰাতিপুৱা ৫ বজাতে শুই উঠে দুৱৰি। আজিও একে সময়তে সাৰ পালে। হঠাৎ গাৰ ওপৰত গধুৰ গধুৰ অনুভৱ কৰাত ভালদৰে লক্ষ্য কৰি দেখিলে ভায়েকে গাত মেৰিয়াই ধৰিছে, ভৰিৰ ওপৰত ভৰি উঠাই দিছে, এখন হাতেৰে তাইৰ এটা স্তন মুঠি মাৰি ধৰি টোপনি যায় আছে। মিচিকিয়া হাঁহি মাৰি নিয়ৰক গালতে এটা চুমা দিলে তাই। নিয়ৰৰ মুখত ৰাতি তাইৰ বীৰ্য পৰা ঠাই বিলাক শুকাই কৰ্কৰা হৈ আছে। হাঁহি উঠি গ’ল তাইৰ। ভায়েকলৈ চালে, বায়েকৰ দুদু এটাত ধৰি সি টোপনিত লালকাল হৈ আছে। এনেকৈ ধৰিছে যেন একেবাৰে ধৰাৰ বাবে কমফৰ্টেবল জেগা আৰু ধৰাৰ বাবেই বনোৱা হৈছে। দুবৰিয়ে ভায়েকৰ হাতখনেৰে সৈতে দুদুটো টিপি দিলে এবাৰ, ভাল লাগি গ’ল কিবা। যোৱাকালিৰ ঘটনাই দুবৰিক নিয়ৰৰ ওপৰত খং তোলাই ৰাখিছিল, কিন্তু ৰাতি নিয়ৰৰ অস্ত্ৰপাতৰ দৰ্শন হোৱাৰ পিছত দুবৰি গলি গ’ল, ভায়েকৰ প্ৰতি দুৰ্বল হৈ পৰিল তাই। তাই নিজেও নাজানে কিয় হ’ল! যোৱাকালি মাকৰ পেণ্টি শুঙি থকা দেখি তাইৰ যিমান খং উঠিছিল, এতিয়া তাতকৈয়ো বেছি মৰম জাগিছে তাইৰ ভায়েকলৈ। এতিয়া তাই বিচাৰিছে ভায়েকে তাইৰো পেণ্টি শুঙক, বুচৰ সুবাস লওক, তাৰ মৰম লগা সৰু মাইনা ডালেৰে বায়েকৰ বুচখনক মৰম দিয়ক।

 

দুৱৰিয়ে ভায়েকৰ হাত-ভৰি আঁতৰ কৰি তাৰ ৰুমৰ পৰা ওলাই গ’ল, লগতে হাতত লৈ গ’ল তাইৰ চেক্স কমিক্সখন। কিন্তু তাইৰ গাৰুটোৰ লগতে গাৰুৰ কাষত থৈ গ’ল ৰাতি কামৰস লাগি তিতি যোৱা তাইৰ পেণ্টিটো।

 

৭ মান বজাত নিয়ৰৰ টোপনি ভাঙিল। চকু মেলিয়ে সি যিটো বস্তু দেখিলে, দস্তুৰমত তাৰ ফূৰ্তিত বলিয়া হোৱাৰ পাল। বায়েকে শোৱা গাৰুটোৰ ওপৰত পিন্ধি খুলি থোৱা এটা পেণ্টি। তাৰ লোভ লাগি গ’ল। ৰুমটোৰ চাৰিওফালে এবাৰ চাই কাকো নেদেখি সি বায়েকৰ পেণ্টিটো হাতত তুলি ল’লে। লাহেকৈ নাকৰ কাষলৈ নি দীঘলকৈ উশাহ লৈ চালে, বৰ বেছি ধুনীয়া নহ’লেও ভাল লাগে নিয়ৰৰ গোন্ধটো। মাকৰ তুলনাত বায়েকৰ বুচৰ গোন্ধটো কম পৰিমাণে ভাল লাগে তাৰ। বেছি দেৰিলৈ শুঙি নাথাকি সি পেণ্টিটো থৈ দিয়ে আগৰ জেগাত আৰু সি তললৈ নামি আহে। সেই সময়তে দুৱৰিয়ে গা ধুই আহে। বুকুত টাৱেল মেৰিওৱা, চুলিকোচা খোলা। নিয়ৰৰ দেখিয়েই বাৰী দাং খাই যায়। ভালদৰে বায়েকলৈ চাই সি, বুকুৰ ৰবাব টেঙা দুটাৰ কিছু অংশ ওপৰেদি ওলাই আছে, টাৱেলখনেৰে বুকুৰ পৰা আৰম্ভ কৰি কিবাকৈ হে যোনী খন ঢাকিবলৈ সক্ষম হৈছে। দুয়ো মুখামুখি হোৱাত দুৱৰিয়ে নিয়ৰক মাত লগালে;

—উঠিলি?

—উম।

আগতেও নিয়ৰে দুবৰিক এইটো ৰূপত দেখিছে, কিন্তু তাই নিয়ৰক মাত নিদি গাত কাপোৰ এখন উৰি গাটো ঢাকি লৈছিল আৰু লাজ লাজকৈ নিজৰ ৰুমত সোমাইছিল। আজি সম্পূৰ্ণ ওলোটা, দুৱৰিয়ে লাহে লাহে খোজকাঢ়িছে, ইচ্ছা কৰিয়ে ভায়েকৰ আগত বেছি সময় থাকিব বিচাৰিছে। নিয়ৰে লাজ কৰি দৌৰা দৌৰিকৈ বাথৰুমলৈ দৌৰিলে। ইফালে তাৰ বাৰীডালো দাং খাই আছে। দুৱৰিয়ে হাঁহি হাঁহি নিজৰ ৰুমত সোমাই আৰু দুৱাৰ লক কৰি বুকুৰ টাৱেলখন খুলি পেলাই। ফলত উন্মোক্ত হৈ পৰে ১৭ বছৰীয়া দুৱৰি নাথৰ কোমল দেহ। বিচনাত বাগৰি তাই দুদু দুটা চুই থাকে আৰু ভায়েকৰ কথা ভাবি থাকে।

 

ইফালে নিয়ৰে বাথৰুমত সোমাই দেখে মাকৰ ব্ৰা আৰু পেণ্টি ওলমি আছে ৱাল হেঙাৰ ডালত। পেণ্টিটো লাৰি গম পাই যে মাকে অলপ আগত খুলি থৈছে। নাকৰ কাষলৈ নি শুঙি চাই সি, উফ্..! কি অপূৰ্ব সুবাস! মাকৰ খুলি থোৱা পেণ্টিটো যেন তাৰ বাবে ড্ৰাগছ! সি তাৰ বাৰীডাললৈ মন কৰিলে, পেণ্ট ফাটি ওলাই আহিব যেন লাগিছে তাৰ। পেণ্টটো খুলি সি বাৰীডাল মুকলি কৰি দিলে, ফচফচাই আছে। পেছাব কৰি দিয়াৰ পিছতো তাৰ বাৰীডাল শান্ত হোৱা নাছিল। মাকৰ পেণ্টি শুঙি শুঙি সি তাৰ বাৰীডাল লাৰি থাকিল। নাই সি শান্তি পোৱা নাই, পেণ্টিৰ গোন্ধই মন ভাল লগালেও বাৰীডালে অশান্তি দি আছে তাক। চকুহাল বন্ধ কৰি মাকৰ বুচৰ সুবাস লৈ থাকোতে হঠাৎ এক ডাঙৰ শব্দ শুনি চক্ খাই উঠিল সি। বাথৰুমৰ কাষতে লাগি থকা লেট্ৰিনৰ পৰা আহিছিল সেই শব্দ। মাকে পাদিছিল। নিয়ৰে বুজিলে যে মাকে ব্ৰা পেণ্টি খুলি থৈ হাগি আছিল তেতিয়াৰ পৰা। হাঁহি উঠি গ’ল তাৰ। মাকৰ পেণ্টিটো থৈ বাথৰুমৰ পৰা ওলাই গ’ল সি। মন গৈছিল তাৰ, এবাৰ মাকক চোৱাৰ কিন্তু মাকলৈ ৰৈ থাকিলে মাকে কি ভাবিব বুলি ভাবি সি গুছি আহে তাৰ পৰা। ব্ৰাচ কৰি মুখ ধুই সি দ্ৰয়িং ৰুমত বহি থাকিল।

 

(এইখিনিতে সিহঁতৰ ঘৰৰ মানচিত্ৰখন অলপ বিশ্লেষণ কৰি দিও:- এটা দুমহলীয়া ঘৰ। ঘৰটোত সোমায়ে প্ৰথমে ডাঙৰ হলটো পোৱা যায়। হলটোকেই সিহঁতে দ্ৰয়িং ৰুম হিচাপে ব্যৱহাৰ কৰে, কোনোবা গ’লে তাতেই বহে আৰু সিহঁতবোৰেও বহি টিভি চায় তাতেই। হলটোৰ পূব দিশে ওপৰলৈ উঠি যোৱা চিৰি কেইটা, দক্ষিণে মাক-বাপেকৰ কোঠা, গেষ্ট ৰুম, স্তোৰ ৰুম আৰু বাথৰুমলৈ যোৱা ৰাস্তাটোৰ দুৱাৰমুখখন। উত্তৰে ডাঙৰ পাকঘৰটো আৰু লগতে লাগি থকা ডাইনিং হলটো। পশ্চিমে মূল দৰ্জাখন। ওপৰৰ মহলাত আকৌ দুৱৰিৰ দুটা ৰুম, নিয়ৰৰ দুটা ৰুম, গেষ্ট ৰুম আৰু কুশলৰ অফিচ ৰুমটো, লগতে ছাদলৈ যোৱা চিৰিকেইটা।)

 

সি দ্ৰয়িং ৰুম অৰ্থাৎ হলটোত বহি থকাৰ কাৰণ হ’ল এবাৰ মাকক চোৱা। মাকে গা ধুই আহি ৰুমত সোমাব লাগিলে হলটোৰে আহি সোমাব লাগিব। পিছেৰে এটা বাট আছে যদিও ব্যৱহাৰ নকৰে কোনেও সেই বাট। নিয়ৰে মাকলৈ অপেক্ষা কৰি বহি থাকিল চোফাখনত। দৃষ্টি বাৰে বাৰে বাথৰুমলৈ যোৱা দুৱাৰমুখখনলৈ যায় আছে তাৰ। উফ্.. অপেক্ষাও যে কিমান যন্ত্ৰণাময়ী! মাক নাহে হে নাহে। সি জানে মাকে বুকুত পাতল পেটিকোট মেৰিয়াই আহিব, মেখেলাৰ পৰিৱৰ্তে পেটিকোট হে বুকুত মেৰিয়াই লয় মাকে। পেটিকোটবোৰ পাতল বাবে শৰীৰৰ খলাবমাবোৰ স্পষ্টকৈ চিনি পোৱা যায়।

 

ইফালে দুৱৰিয়ে উলংগ হৈয়ে বিচনাত পৰি আছে। ভাল লাগিছে তাইৰ তেনেকৈ থাকি। পৰা হেঁতেন কাপোৰ নিপিন্ধাকৈয়ে ঘুৰি ফুৰিলে হেঁতেন গোটেই ঘৰটোত। কিন্তু নোৱাৰে যে! হঠাৎ মনত পৰে তাইৰ, তাই যে ভায়েকে শুঙি চাওক বুলি পেণ্টিটো খুলি থৈ গৈছিল! মনতে ভাবে তাই, শুঙিছেনে বাৰু সি? কেনে পাইছে বাৰু সি গোন্ধটো? ভাবি ভাবি গৰম হৈ যায় দুৱৰি। বিচনাৰ পৰা উঠি ব্ৰা নিপিন্ধাকৈ টপ এটা পিন্ধি লয় তাই। তলত হাফপেণ্ট পিন্ধে। আলমিৰাত লাগি থকা ডাঙৰ আইনাখনত এবাৰ চাই নিজক, ব্ৰা নিপিন্ধিলেও হাওলি পৰা নাই বক্ষ যুগল। কেৱল নিপল দুটা চিনি পোৱা যায়। তাই তেনেকৈয়ে ওলাই আহে তাইৰ ৰুমৰ পৰা। হলটোলৈ চাই দেখে, নিয়ৰ বহি আছে। টিভিও চোৱা নাই সি, এনেই বহি আছে। দুৱৰিয়ে নিয়ৰৰ ৰুমত সোমাই পেণ্টিটো লৈ আহিল। ধুবলৈ তাই বাথৰুমলৈ আগবাঢ়িল। চিৰি নামোতে বায়েকৰ চেণ্ডেলৰ শব্দ হয়, নিয়ৰে শুনা পাই চিৰিলৈ দৃষ্টি নিক্ষেপ কৰে। বায়েকে চিৰি নামোতে তাইৰ দুদু দুটা জপিয়াই উঠিছে। সন্মূখত ভায়েক বহি থকা বাবে অলপ বেছিয়ে লৰাই দেখাইছে দুৱৰিয়ে। নিয়ৰে সেপ ধোকে বায়েকৰ দুদুৰ দোলনি দেখি। দুৱৰি আহি নিয়ৰৰ গাত গা লগাই বহি দিয়ে আৰু হাতত লৈ অহা পেণ্টিটো নিয়ৰৰ কোলাত দি তাক কয়;

—কি অ ল’ৰা, অকলে অকলে বহি আছ যে?

—অ এ.. এ এনেই..!

কথা কওঁতে নিয়ৰৰ জিভা লাগি ধৰে। সন্মূখত বায়েকৰ মস্ত দুদু দুটা দেখিয়ে তাৰ তেনে হয়। তাতে আকৌ পেণ্টিটো তাৰ কোলাত ৰাখি দিছিল দুৱৰিয়ে। পেণ্টৰ তলত বাৰীডালে চটফটাই উঠে। বাৰীডালে হে জানে কিমান অশান্তি পাই আছে! সি নিজেও বীৰ্য এৰিব পৰা নাই, নিয়ৰেও জনা নাই। দুৱৰিয়ে নিয়ৰক কামুক মাতেৰে কয়;

—তই বেয়া নাপাৱ যদি মোৰ কাম এটা কৰি দে না ব্ৰ।

—কি কাম?

বায়েকে কি কাম দিব বাৰু? ভাবে সি মনত। দুৱৰিয়ে মনতে দুষ্ট হাঁহি মাৰি কয়;

—ডাৰ্লিং, তই মোৰ এই পেণ্টিটো ধুই দে না।

—কি.. কিয়? তই নিজেই ধুব নোৱাৰ নেকি?

নিয়ৰৰ আকৌ জিভা লাগি ধৰে। কি হৈছে আজি বায়েকৰ! সি তলমূৰ হৈ বহি থাকে। বায়েকে কবলৈ ধৰে;

—মই গা ধুলো যে! গা ধুব যাওতে ধুব পাহৰি গ’লো। নোধোৱাকৈ কেনেকৈনো পিন্ধিম কচোন? আৰু কেনেকুৱা গোন্ধাইছে চা চোন তই।

দুৱৰিয়ে পেণ্টিটো নিয়ৰৰ নাকৰ ওচৰত নি লগাই দিয়ে। নিয়ৰে মুখ খন ঘূৰাই দিয়ে। বায়েকৰ আগত বাৰু কেনেকৈ নো সি পেণ্টি শুঙি চাই? দুৱৰিয়ে মনতে হাঁহি উঠে। তাই তাইৰ বুকুলৈ দেখুৱাই নিয়ৰক কয়;

—এয়া চাচোন ব্ৰ, ব্ৰা শুকুৱা নাই বাবে পিন্ধিব পৰা নাই। ব্ৰা নিপিন্ধিলে এই কেইটা কেনেকৈ জোঙা হৈ থাকে।

—পিন্ধিলেও কেতিয়াবা জোঙা হৈ থাকে।

অজানিতে নিয়ৰৰ মুখেৰে ওলাই যায় কথাষাৰ। জিভা কামুৰি দিয়ে সি। দুৱৰি আচৰিত হয় নিয়ৰৰ কথাত, ভাবিবলৈ ধৰে কেতিয়ানো নিয়ৰে নিপল জোঙা পৰি থকা দেখিলে? জানিবলৈ সোধে নিয়ৰক;

—কেতিয়া দেখিলি তই?

—ভালেকেইদিন দেখিছো।

—ব্ৰা পিন্ধিছো নে পিন্ধা নাই কেনেকৈ জানিলি? কিজানি তলত একো পিন্ধাই নাছিলো?

—ইহ্ কিয় নো গ’ম নাপাম কিবা? পিঠিত গ’ম পাই চোন ব্ৰা পিন্ধিলে।

 

নিয়ৰৰ কথাত দুৱৰি চুপ হৈ ৰয়। বুজি পাই তাই যে ভায়েক পকিছে ইতিমধ্যে। পিঠিত চাই কব পাৰে হেনো তলত ব্ৰা পিন্ধিছে নে নাই। কিন্তু দুৱৰিৰ মনত ৰহস্য হৈ থাকিল যে নিপল কেইটা জোঙা পৰি থকা কেতিয়া দেখিলে নিয়ৰে?

 

নিয়ৰৰ কাষৰ পৰা দুৱৰিয়ে পেণ্টি ধুবলৈ গ’ল। নিয়ৰৰ ভয় লাগিবলৈ ধৰিলে, বায়েকে বা কি ভাবিছে তাক! ভাবিছে নেকি তাই যে নিজৰ ভায়েকেই তাইক বেয়া নজৰ দিয়ে। এহ্ নাভাবে চাগে, তাইয়ো টো বেয়া আচৰণ কৰিছিল। কোনেনো বাৰু নিজৰ ভায়েকক পেণ্টি ধুব দিয়ে, পেণ্টি শুঙাই দিয়ে। মনতে কয় সি, “জহৰী বাল আপি!”

 

বুকুত আধা তিতা পেটিকোট মেৰিয়াই সোমাই আহে মণি। বুকুৰ ওপৰ, ডিঙিৰ তলৰ অংশত পানীৰ টোপাল বিৰিঙি আছিল তাইৰ। দেখাপাই ভাল লাগিল নিয়ৰৰ। বৰ চেক্সি লাগিছিল তাৰ মাকক। গাত জপিয়াই চুদি দিব মন গৈছিল তাৰ, কিন্তু জন্মদাতা যে! নোৱাৰে নহয়। পুতেকলৈ মিচিকিয়া হাঁহি মাৰি মণি সোমাই গ’ল নিজৰ ৰুমত। বহাৰ পৰা উঠি নিয়ৰো আগবাঢ়িল মাকহঁতৰ ৰুমটোলৈ। দৰ্জাখন খোলা। দুৱাৰ মুখত ৰৈ নিয়ৰে ভিতৰলৈ দৃষ্টি নিক্ষেপ কৰিলে। ভিতৰৰ দৃশ্য দেখি মুখ মেল খাই গ’ল তাৰ। বাৰীডালেও মূৰ তুলি ফচফচাই উঠিছে। কেতিয়াও নেদেখা এক দৃশ্যৰ সন্মূখীন হ’ল সি। দেউতাক বিচনাত শুই আছে আৰু মাকে দেউতাকৰ বাৰীডাল মুখত লৈ চুপি আছে। ক’লা কিচকিচিয়া মস্ত এডাল বাৰী। দীঘল বেছি নহয়, শকত হে। মাকে গুৰিলৈকে বাৰীডাল সুমুৱাই লয় আৰু উলিয়াই আনে। লালটি লাগি জিলিকি আছে দেউতাকৰ অস্ত্ৰডাল। ইমান ডাঙৰ তথাপি মাকৰ মুখৰ ভিতৰত যেন হেৰাই যায় সেইডাল। লাহে লাহে মাকে স্পীড বঢ়াই দিয়ে, ফলত ওৱাক, ওৱাক, ওৱাক কৈ শব্দ হয়। মাজে মাজে গুটি দুটাও চুহি দিয়ে মণিয়ে। কুশলে মণিৰ মূৰটো বাৰীডালত হেচি ধৰে আৰু গৰম গৰম বীৰ্য এৰি দিয়ে মণিমালাৰ মুখত। মণিয়ে গিলি নিদি কুশলৰ গাতে থুৱাই দিয়ে। গিলি থলে হেঁতেন কিন্তু মণিৰ খং উঠিছিল কুশলৰ ওপৰত। কাৰণ ভালকৈ পাঁচ মিনিটো হোৱা নাছিল, কুশলে মাল আউট কৰিয়ে দিছিল। মণিয়ে খঙেৰে কুশলক গালি পাৰিবলৈ ধৰে।

 

বাহিৰত ৰৈ সকলো চাই আছে নিয়ৰে। বাৰীডাল দাং খাই আছে তেতিয়াও। কেতিয়াও নেদেখা দৃশ্য দেখি তাৰ অৱস্থা বেয়া হব ধৰিলে। সি মাকহঁতৰ ৰুমৰ দুৱাৰ মুখৰ পৰা আহি আকৌ হলটোৰ চোফা এখনত বহিল। অলপ পিছতে মণি ওলাই আহিল। পিন্ধনত সেই একেই ড্ৰেচ। পাতল পেটিকোট এটা বুকুত বান্ধি ৰাখিছে। পাকঘৰলৈ গ’ল চিধাই। তাত থকা বেচিনত মুখ খন ধুই তাই নিয়ৰৰ কাষত আহি বহিল। নিয়ৰে মনে মনে চাই আছে মাকলৈ। মাক যে অশান্তিত আছে আৰু দেউতাকে সুখ দিব পৰা নাই সি বুজি পাইছিল। কিন্তু সি যে একো কৰিব নোৱাৰে। মাকক সুধিলে;

—কি হৈছে মা?

—নাইহোৱা একো।

—আজিচোন বেলেগ কাপোৰো পিন্ধা নাই, গা ধোৱাৰ পৰা এনেকৈ আছা।

—এনেই, মন গৈছে মোৰ।

 

নিয়ৰে আৰু একো নক’লে। নিয়ৰে মাকৰ স্তনযোৰলৈ চাই বহি থাকিল। মাকেও চকু বন্ধ কৰি চোফাখনতে বহি থাকিল। পুতেকে যে মাকৰ বুকুলৈ চাই আছে সেয়া মণিয়ে গম পাইছিল, কিন্তু আজি তাইৰ ঢাকি লব মন যোৱা নাই। বৰং ইচ্ছা হে গৈছে পুতেকৰ আগত নিজৰ দেহটো দেখুৱাব। চাওক পুতেকে নিজৰ আপোন মাকৰ শৰীৰ। তাই ভাবিবলৈ ধৰে, যদি পুতেকক সকলো দেখুৱা হয় তেতিয়া পুতেকে বাৰু মাকক চুদিব নে? সমাজে বান্ধি ৰখা নিয়মবোৰক ভংগ কৰিবনে? যদি এগৰাকী মাতৃয়ে পুতেকৰ সন্মূখত বুচ মেলি দিয়ে পুতেকে কি কৰিব বাৰু? চুদি দিব নে মাকক নে ঘীণ কৰিব? কথাবোৰ ভাবি ভাবি মণিয়ে নিয়ৰলৈ চাই আৰু নিজকে প্ৰশ্ন কৰে, এই সৰু ল’ৰাটোৱে বাৰু মাকৰ পেণ্টি শুঙি কি অনুভৱ কৰে? চুদিব বিচাৰে নে আপোন মাকক? যৌন সুখৰ পৰা বঞ্চিত মাকজনীক চুদিব নে সি?

 

এসপ্তাহ পাৰ হৈ যায়। নিয়ৰে সদায় মাকৰ পেণ্টি শুঙে। কথাটো মাকে জানে কিন্তু তাক একো নকয়। ভালেই পায় মাকে। আজি বায়েকৰ চাইকেলৰ পিছফালে উঠি স্কুললৈ গৈ আছে নিয়ৰ। নিয়ৰৰ নজৰ বায়েকৰ ককালখনলৈ হে। কি ভাঁজ! ওপৰৰ পৰা আহি আহি কঁকালৰ অংশত দুয়ো ফালৰ পৰা সোমাই গৈছে আৰু তপিনাত ওলাই আহিছে, যেন এটা বিশাল আকাৰৰ অমিতা। অমিতাই যিদৰে ভাঁজ লয় সেই একেই ভাঁজ সি বায়েকৰ কঁকালত দেখে। ঘৰত থাকিলে ঢিলা আৰু বহল টপ পিন্ধে দুৱৰিয়ে, সেয়ে ককালখনৰ ভাঁজটো দেখা নাযায়। স্কুলত আকৌ চাদৰ মেখেলা পিন্ধিব লাগে বাবে ককালখন স্পষ্ট হৈ ওলাই।

 

স্কুলত নিয়ৰে লগৰ কেইটাৰ লগত চেক্সৰ কথা পাতে আজিকালি। সি বায়েক আৰু মাকৰ লগত হোৱা ঘটনাবোৰক নিজেই ৰং সানি কোনোবা ওচৰৰ খূড়ীয়েকহঁতৰ বুলি কয় লগৰ বোৰৰ আগত। লগৰ বোৰেও বিশ্বাস কৰে, মন দি শুনে কথাবোৰ। নিয়ৰৰ লগৰ বিকাশ নামৰ ল’ৰাটোই নিয়ৰক সোধে;

—খূড়ীয়েৰক দেখি হাত মাৰ নে নাই তই?

নিয়ৰে নুবুজে কি হাত মৰা। নুবুজি সি সোধে ওভতাই;

—কি হাত মৰাৰ কথা কৈছ?

—আব্বে ই এতিয়াও নাজানে বেঃ! হাহাহাহাহাহাহা..!

বিকাশে কথাষাৰ কৈয়ে হাহা কৈ হাঁহি দিয়ে। নিয়ৰে লাজ পাই যায়। সি সোধে;

—কেনেকৈ হাত মাৰে?

ৰাহুল নামৰ ল’ৰাজনে হাতেৰে দেখুৱাই কয়;

—এনেকৈ মাৰে এনেকৈ। তই মাৰি চাবি না ভাই এবাৰ। কি মাজা লাগে বেঃ চেট! মই না ভাই ফাৰ্চ টাইম মাহীৰ ল’ৰাক হাত মৰা দেখিছিলো। তহঁতক জিৰণিত কাহিনীটো ক’ম শুনিবি?

আটাইকেইটাই শুনিম বুলি চিঞৰি উঠে। সিহঁতৰ গ্ৰুপটোত চাৰিজন ল’ৰা। নিয়ৰ, ৰাহুল, বিকাশ আৰু গৌৰৱ। ৰাহুল অলপ বেছি অভিজ্ঞ। বিকাশেও বহু কথাই জানে, গৌৰৱে মাক দেউতাকৰ চুদন লীলা চাই চাই ডাঙৰ হোৱা, কিন্তু নিয়ৰ একেবাৰে গাধা। অনুভৱ আছে তাৰ, কিন্তু সি বুজি নাপাই। বাৰী উঠি অশান্তি দিছে থিকেই, কিন্তু সি নাজানে যে হাত মাৰি পানী উলিয়াই দিয়াৰ পিছত শান্তি পায়।

 

জিৰণিত ল’গ হয় চাৰিও। প্ৰথম শ্ৰেণীৰ সোনকালে ছুটী হৈ বাবে প্ৰথম শ্ৰেণীৰ ৰুম কেইটা খালী হৈ যায় জিৰণিলৈ। সিহঁত চাৰিও প্ৰথম শ্ৰেণীৰ ৰুমটোতেই বহি লয়। ৰাহুললৈ মনযোগেৰে চাই আছে বাকী তিনি জনে। ৰাহুলে কবলৈ আৰম্ভ কৰে ক্লাছ ৭ত থকাৰ এটা ঘটনা।

— যোৱাবছৰৰ কথা। গৰম বন্ধত মই মাহী হতৰ ঘৰলৈ গ’লো। মাহীৰ ঘৰ হাজোত। মাহীহঁতৰ ঘৰত মহা, মাহীৰ পুতেক দাদা আৰু মাহী, মুঠ তিনিজন। মহা গুৱাহাটিত থাকে। প্ৰাইভেট কোম্পানী এটাৰ এছিষ্টেণ্ট মেনেজাৰ। স্কুল এমাহ বন্ধ বাবে থকাকৈ গৈছিলো।

 

(এইখিনিতে কওঁ, আমি স্কুলত পঢ়ি থকা সময়ত গৰম বন্ধত আজিৰ দৰে এসোপা Assignment দিয়া নাছিল। আমাক Half Yearly পৰীক্ষাৰ প্ৰশ্নকাকতবোৰৰবোৰৰ দীঘল প্ৰশ্ন কেইটাৰ হে উত্তৰ কৰিব দিছিল। আৰু গোটেইকেইখন পেপাৰ মিলাই ২০ টা মান প্ৰশ্ন হয়। তিনি দিন কষ্ট কৰিলে লিখা হৈ যায়। কিন্তু আজিকালি যি হে Assignment দিয়ে, ল’ৰা-ছোৱালীৰ ফুৰিব যোৱাটো দূৰৰ কথা হাত মৰাৰো সময় নাই।)

 

—…মাহীৰ ল’ৰা মানে জিৎ দাদাৰ লগত মোৰ বৰ ভাল, আমি মাত্ৰ দুবছৰ সৰু-ডাঙৰ বাবে বন্ধুৰ দৰেই আছিলো। গাৱলৈ ওলাই গৈ একেলগে ছোৱালী চোৱা, বেয়া কথা কোৱা সকলো কৰিছিলো। দিনটো ঘূৰি ঘূৰি ৰাতি পুৰা বিন্দাছ শুই গৈছিলো। একো গ’মেই নাপাও। কিন্তু যোৱাবাৰ ৰাতি থাকোতে এদিন মাজৰাতি সাৰ পালো। আনদিনা কিন্তু মই সাৰ নাপাও, চিধাই ৰাতিপুৱা সাৰ পাও। সিদিনা সাৰ পোৱা বাবে মুতাও লাগিছিল। দাদাক চালো, ৰাতি শোওতে সি কাষৰ বিচনাখনত শুইছিল কিন্তু তেতিয়া নাই সি। মুতিব গ’ল নেকি বুলি ভাবি মইয়ো মুতিব গ’লো। গোটেই কেইটা ৰুমতে ডিম লাইট জ্বলে বাবে পোহৰ হৈ থাকে ঘৰটো। আমি থকা ৰুমটোত দুখন বিচনা, এখনত মই এখনত দাদা শুইছিলো। কাষৰ ৰুমটোত আকৌ এখন ডাঙৰ বিচনা(পালেং)। ডাঙৰ খনত মাহী শোৱে, মহা আহিলে দুয়ো শোৱে। যা হওঁক, মই উঠি মুতি আহিলো কিন্তু দাদাক ক’তো নেদেখিলো। ভয় লাগিবলৈ ধৰিলে। ভয়তে মই লৰি-ঢাপৰি বিচনাত উঠি শুই থাকিলো। টোপনি নাহিল বহু দেৰিলৈ। কিছু সময় পিছত দাদা আহিল। তেতিয়াহে কেলা মোৰ জীৱ ঘুৰি আহিল। ক’ত গৈছিল সোধাত বাহিৰত যোৱা বুলি ক’লে। মই বেছি মাথা মাৰি নাথাকি শুই গ’লো। শুলো যদিও মনটো অশান্ত হৈ থাকিল, জানিবলৈ মন গ’ল দাদা ক’লৈ গৈছিল এই ৰাতি?

 

ৰাহুল কিছু সময় ৰোৱাত নিয়ৰে উৎসুকতা দেখুৱাই সোধে;

—তাৰ পিছত কি হ’ল? গ’ম পালি নে দাদা ক’লৈ গৈছিল?

 

—ৰহ্ অ চেট্! ইমান হাল্লা কৰিছ কিয় বাল?

ৰাহুলে বেয়া মাত মাতি কৈ উঠে। সি তাৰ কাহিনী কোৱাৰ আগতে কয়;

—তহঁতক মাহীৰ পৰিচয়টো দিও, নিয়ৰ তই চাগে নুবুজিবি কিন্তু চিন্তা নকৰিবি মই বুজাই দিম কেলা।

 

ৰাহুলে মাহীয়েকৰ পৰিচয় দিয়া আৰম্ভ কৰে;

—মাহীৰ নাম গায়ত্ৰী। অলপ শকত, উখ আৰু ডাঙৰ ডাঙৰ দুদু। তপিনা দুখনো ডাঙৰ চেট। আমাৰ যে বিজ্ঞানৰ কামনা বাইদেউ আছে তেখেতৰ নিচিনা ডাঙৰ ডাঙৰ তপিনা। খোজকাঢ়িলে কি লৰে বে চেট!

 

গোটেইকেইটাই মুখ মেলি চাই থাকে ৰাহুললৈ। সি বিজ্ঞজনৰ দৰে কয় কথাবোৰ। তাৰ কাহিনী কোৱাৰ ধৰণ ইমানেই ৰসাল যে এটা সঁচাৰ লগত যদি সি দহটা মিছা কয়, তেতিয়াও কোনো গম নাপাব সি যে মিছা কৈছে। এতিয়ালৈ যেনিবা সকলো সঁচাই কৈ আছে সি। মাহীয়েকৰ পৰিচয় দিয়াৰ পিছত কবলৈ লাগি যায় তাৰ এবছৰ পুৰণা কাহিনীৰ বাকীঅংশ:

—…সিদিনা ৰাতিটো গ’ল। ৰাতিপুৱা সকলো আগৰ দৰেই চলি থাকিল। দাদাৰ লগত আদ্দা দিয়া, বাহিৰত ফুৰিব যোৱা, মাহীৰ লগত ধেমালি কৰা, সকলো নিয়মীয়াকৈ চলিল। ৰাতি হ’ল, ভাত খাই শুলো। সিদিনা কিন্তু টোপনি নগলো। দাদা কিছু সময় পিছতে উঠি গ’ল। মাহী শোৱা নাছিল তেতিয়ালৈ। পাকঘৰত কাম কৰি আছিল। দাদা উঠি যোৱাৰ পিছে পিছে মইয়ো গ’লো, দাদা প্ৰথমে বাহিৰলৈ গৈ মুতি আহিল। ভাবিছিলো মুতি আহি শুব কিন্তু দাদা গৈ মাহীৰ কাষ পালে। মাহীক পিছফালৰ পৰা সাৱটি ধৰিলে, মাহীয়েও একো প্ৰতিবাদ কৰা নাই, বৰং কিবা কিবি কথা হে কৈছে, হাঁহিছে যেন একোৱে হোৱা নাই। দাদাই মাকৰ দুদু দুটা টিপি থাকিল পিছফালৰ পৰা। মাহীৰ চাদৰখন আঁতৰাই মেখেলাখনো নমাই দিলে দাদাই। ব্লাউজ আৰু পেটিকোটেৰে কাম কৰি আছিল মাহী। গাখীৰ উতলাই আছিল য়। দাদাই আপোন মাকৰ দুদু মোহাৰি আছিল। মাহীৰ দুদু দুটা ইমানে ডাঙৰ আছিল যে দাদাৰ মস্ত মস্ত হাত দুখনো সৰু পৰি গৈছিল। দেখি মোৰ মহাৰাজ ফচফচাই আছিল, মইয়ো পেণ্টৰ ভিতৰত হাত ভৰাই লাৰি আছিলো আৰু এন্ধাৰত ৰৈ মাক পুতেকক চাই আছিলো।..

 

ৰাহুল ৰৈ গ’ল। তাৰ বাৰী উঠিছে। অকল তাৰেই নহয়, গোটেই কেইটাৰে বাৰী উঠিছে। নিয়ৰৰ নিজৰ মাকলৈ মনত পৰিল, এসপ্তাহ আগত যে মাকে বাপেকৰ বাৰী চুপি দিয়া দেখিছিল, উফ্… তেনেকৈ যদি তাৰ বাৰীডাল চুপি দিলে হেঁতেন! এবাৰ মাকে, এবাৰ বায়েকে। ৰাহুলে আকৌ কবলৈ আৰম্ভ কৰে;

—…দাদাই মাহীৰ পেটিকোটৰ ৰছীডাল খুলি দিলে, ককালৰ পৰা পৰি গ’ল পেটিকোটটো। মাহীয়ে তলত একো পিন্ধা নাছিল। এইবাৰ দাদাই ব্লাউজৰ পিন কেইটা খুলিব আৰম্ভ কৰিলে, পিন কেইটা খোলাৰ পিছত ব্লাউজটো ফালি ডাঙৰ ডাঙৰ দুদু দুটা দেখা হৈ গ’ল। মাহীয়ে গাৰ পৰা খুলি দিয়া নাই ব্লাউজটো। দাদাই মাহীক খোলাত তুলি মাহীৰ বিচনালৈ লৈ গ’ল। মই গৈ মাহীৰ আলনাডালৰ পিফফালে লুকালো। দাদাই মাহীৰ আগত নিজৰ বাৰীডাল মুকলি কৰি দি থিয় হৈ থাকিল। মাহী বিচনাত বাগৰি নিজ পুতেকৰ বাৰীডাল মুখত সুমুৱাই ল’লে। এবাৰ সোমাই, এবাৰ উলিয়াই। বহু সময়লৈ মাকৰ মুখত বাৰী ওলোৱা সোমোৱা কৰি কৰি দাদাই মাকৰ দুভৰি মেলি বহি দিলে, ফলত মাকৰ বুচখন ওলাই পৰিল। নোমেৰে ভৰ্তি হৈ থকা এখন বুচ। দাদাই দুই হাতেৰে মেলি লৈ চেলেকিব আৰম্ভ কৰিলে। নোমবোৰো সি ওঁঠেৰে চেপি তানি দিয়ে। বুচখন চেলেকাৰ পিছত মাকৰ দুদু দুটাক পাগলৰ দৰে চুমা খাব ধৰে। মাহীয়ে সুখত গেঙাই থাকে। মুখেৰে উহ আহ কৰি থাকে আৰু দাদা মাকৰ বুচত নিজৰ বাৰী সুমুৱাই দিয়ে, সুখত মাহীয়ে চকু বন্ধ কৰি দিয়ে। লাহে লাহে দাদাৰ স্পীড বাঢ়ি যায়, মাহীৰো গেঙনি বাঢ়ি যায়। দাদাই চুদি থাকে, মাহীয়ে গেঙাই থাকে;

—আহ্ আহ্ উহ্ চচচচচ্ আহ্ চেট্। চুদা বাবা, নিজ মাৰক চুদা উফ কেলা। ইমান ডাঙৰ বাৰী চেট তোমাৰ। উফ্.. আহ্ চেট চুদা মাৰক চুদা বাবা, চুদি চুদি বুচ ফালি দিয়া, আহ্।

 

—আহ্ মা, মোৰ ৰেণ্ডি জনী। তোমাৰ বুচখন বৰ ৰসাল অ মা। আহ্ চেট!

 

—আহ্ আহ্ আহ্ ফাক! চেট..!

 

—কতিৰে দিম মা তোমাক।

 

—দিয়া বাবা, কতিখন ফালি পেলোৱা মাৰাৰ।

 

মাহীক পুতেকে এইবাৰ কতিৰে চুদিব লাগি যায়। থু লগাই বাৰীডাল কতিৰে সুমুৱাই দিয়ে। চিঞৰ ওলাই আহিব খোজে মাহীৰ। দাদাই মাহীৰ মুখত মাকৰে পেণ্টি এটা সোপা দিব খোজে, কিন্তু মাহীয়ে পেণ্টিটো মুখত লগাব নিবিচাৰে। দাদাৰ খং উঠি যায়। সি এইবাৰ মাকক বেলেগ কাম এটা কৰিব দিয়ে। মাকক কয়;

—vlog ভিডিও বনোৱা আৰু কোৱা যে মোক মোৰ বেটাই চুদি আছে।

 

কথা মতেই মাহীয়ে দাদাৰ মোবাইলৰ কেমেৰা উলিয়াই Vlog বনাব লাগি যায়। ইফালে দাদাই এবাৰ বুচত, এবাৰ কতিত বাৰীৰে তুলাধূনা দি থাকে। মাহীয়ে vlog বনাই;

—হেল্লো গাইজ, আহ্ আহ্ এয়া মোৰ ল’ৰাটোৱে মোক চুদি আছে, আহ্ আহ্ চেট উফ কি চুদিছে কেলা চচচচচচচ চেট! নিজৰ ল’ৰাৰ চুদন খাই বৰ মজা গাইজ। আহ্ কেলা বুচ ফালি দিছে বাল। চুদা বাবা চুদা আহ্, বুচখন ফালি দিয়া।

 

….দাদাই চুদনৰ স্পীড বঢ়াই দিয়া বাবে মাহীৰ দুদু দুটাও জোৰত কঁপিছে, দেখি মোৰ অৱস্থা নাই। বাৰীডাল পেণ্টৰ ভিতৰৰ পৰা বাহিৰত উলিয়াই লৈ এনেই লাৰি আছো। দাদাৰ চুদনৰ স্পীড সহিব নোৱাৰি মাহীৰ কান্দা ওলাই গ’ল। চুদি চুদি সি মাহীৰ বুচৰ পৰা বাৰীডাল উলিয়াই মাহীৰ মুখৰ আগত জোকাৰি দিছে, দুবাৰমান অগাপিছা কৰি দিছে। মাকে মুখখন মেলি ৰৈ আছে, মুখত হাঁহি। দাদাই মাকৰ মুখত কিবা বগা বগা উলিয়াই পেলাই দিলে আৰু মাহীৰ ওপৰতে শুই পৰিল। মাহীয়ে বগা বগাখিনি গিলি থৈ দিলে আৰু পুতেকক মৰমেৰে চুমা খাই সাৱটি ধৰিলে। দাদাই মাহীক সুধিলে;

—পুতেৰৰ চুদন খাই কেনে লাগিল মা?

—মজা লাগিল দেহা।

—সদায় চুদিব দিবা নে?

—দেউতাৰা আহিলে নোৱাৰিবা নহয়।

—কিবা ব্যৱস্থা কৰিব লাগিব। তোমাক নুচুদি কিদৰে থাকিম ডাৰ্লিং?

—হয়নে মোৰ মাদাৰচুদ পুতেকটো?

 

কিছু সময় পিছত দাদা উঠি বাথৰুম যাব ওলাল। মাহীয়ে সুধিলে;

—ক’ত যোৱা?

—মুতা লাগিছে।

—মোৰ মুখত মুতা আকৌ।

 

মাহীৰ কথা শুনি মই পাগল। কি কয় মাহীয়ে? ভাবি থাকোতে দাদাই মাহীৰ গাত, মুখত মুতি দিলে, পকাত আঠু কাঢ়ি মাহীয়ে পুতেকৰ মুত খাই গৈছে, বাৰীডাল চুপিছে। ইফালে মোৰ বাৰীডাল ফুলি ফাটি যাওঁ যেন হৈছে। সিহঁতৰ কাণ্ড দেখি মোৰ মুতা লগাৰ দৰে কৰি দাদাই মাকৰ মুখত পেলোৱাৰ দৰে মোৰো ওলাল। চিটিকি মাহীৰ গাতে পৰিল। মাহীয়ে চিঞৰি উঠিল। যদিহে মুতি থকাৰ মাজত হ’ল হেঁতেন তেতিয়া গ’ম নাপালে হয় কিন্তু মুতা হোৱাৰ পিছত যেতিয়া মাহী বহাৰ পৰা উঠিব ধৰিছিল, তেতিয়াই মোৰ বীৰ্যৰ ডাঙৰ টোপ এটা মাহীৰ কান্ধত পৰে। মাহীয়ে উচপ খাই উঠে আৰু পেটিকোটটোৰে বুকুখন ঢাকি লাইট জ্বলাই দিয়ে। দাদাই গামোচা এখন পিন্ধি লয় আৰু কাষৰ ৰুমত মোক চাব গৈ দেখে মই তাত নাই। মাহীয়ে বুজি পায় যে সেয়া মোৰেই বীৰ্য, প্ৰথমে জেঠী মুতি দিয়া বুলি ভয় খাইছিল। আলনাৰ পিছফালৰ পৰা ওলাই আহিলো মই। লাজতে তলমূৰ কৰি আছে দাদা। মই ভাবিছিলে দুয়ো মিলি মোক গালি দিব কিন্তু নাই নহ’ল। মাহীয়ে ক’লে;

—চাওঁ তোৰ ডাল কিমান ডাঙৰ।

 

মই পেণ্টটো খুলি দেখাই দিও, বীৰ্যপাত কৰি উঠাৰ বাবে সৰু হৈ আছে, অলপ আগত দেখা হেতেন মাহীৰ লোভেই লাগিল হেঁতেন। দাদাই মাত নিদিয়াকৈ শুবলৈ গুছি যায়। মইও যাব ওলাও কিন্তু মাহীয়ে ৰব কোৱাত ৰৈ দিও। মাহীয়ে মোৰ কাষত আহি কয়, মই গা ধুই আহো, ইয়াতে শুবি তই। মইও শুই যাওঁ মাহীৰ বিচনাত। কিছুসময় পিছত মাহী বুকুত পেটিকোট বান্ধি গা ধুই আহে আৰু মোৰ কাষতে বাগৰি দিয়ে। মাহীয়ে বুকুত বান্ধি ৰখা পেটিকোটৰ গাঁথিটো খুলি দিয়ে, পেটিকোটটোৰে কেৱল বুকুত ৰাখি দুদু দুটা ঢাকি থৈ দিয়ে। মোক বুকুৰ মাজত শোৱাই লয় মাহীয়ে। মইও মাহীৰ ডাঙৰ ডাঙৰ দুদু দুটাৰ মাজত সোমাই যাওঁ। মাহীয়ে মোক কয়;

—এইবোৰ কথা ভুলতো ঘৰত গৈ নকবি দেই।

—ওমম।

—তোক যি লাগে দিম, তই কেৱল নকবি কাকো কেতিয়াও।

—ঠিকআছে নকও কিন্তু মোকো দাদাৰ দৰে কৰিব দিব লাগিব।

—তই সৰু আছ যে বাবা।

—দাদাতকৈ দুবছৰ হে সৰু।

—বয়সৰ কথা কোৱা নাই, এইডালৰ কথা কৈছো।

এইবুলি কৈ মাহীয়ে মোৰ বাৰীডাল চুই দিয়ে। ভাল লাগি যায় মোৰ। লাহে লাহে উঠিবলৈ ধৰে বাৰীডাল। লাহেকৈ মই মাহীৰ দুদু এটা টিপা আৰম্ভ কৰো। মাহীয়ে একো বাধা নিদিয়ে, মোক মৰমেৰে বুকুত সুমুৱাই লৈ থাকে। মাহীয়ে মোক দুদু খাবলৈও দিয়ে, মই মুখত লৈ চুপি থাকোতে কেতিয়া টোপনি গ’লো গ’মেই নাপালো।

 

পিছদিনা ৰাতিপুৱা সাৰ পালো। মাহী কাষতে শুই আছে ওপৰলৈ মুখ কৰি। হাত ভাৰি মেলি দি শুইছে একেবাৰে। বুকুত লৈ থকা পেটিকোট পেটত পৰি আছে, ইফালে আঁঠুৰ পৰাও উজাই আহি ককালত ৰৈছে। দুদু দুটাও মুক্ত হৈ আছে আৰু বুচখনো মুক্ত হৈ আছে। মাহীৰ বুচখন চাব মন গ’ল। দূৰৰ পৰা দেখিলেও, ওচৰৰ পৰা নো কেনেকুৱা চাবলৈ মই মাহীৰ মেলি থোৱা দুভৰিৰ মাজত বহি ললো। জুমি চালো বুচখন, ক’লা নোমেৰে আৱৰা। আঙুলিৰে মেলি চাওতে মাহীয়ে সাৰ পালে আৰু মোক কি কৰিছো সুধিলে, মইয়ো দাইৰেক্ট ক’লো;

—তোমাৰ বুচখন চাই আছিলো।

মাহীয়ে হাঁহি দিয়ে মোৰ কথাত। পিছত নিজেই মেলি দেখাই আৰু কয়;

—এয়া চা, তোৰ দাদাৰে জন্মা বাট এয়া। এইটো ফুটাৰে ল’ৰাৰ বাৰী সোমাই আৰু এইটো ফুটাৰে আমি পেছাব কৰো।

মই ভেবা লাগি চাই থাকো। মাহীয়ে আকৌ কবলৈ ধৰে;

—কেতিয়াবা দাদাৰে মৰমতে মোৰ বুচখন চেলেকে, চুমা খাই। বৰ ভাল লাগে জান? মাইকী মানুহৰ বুচখন যদি কোনো পুৰুষক চেলেকাব পাৰে তেতিয়া নাৰীৰ বিজয়, পুৰুষ নাৰীৰ তলতীয়া।

মোৰ বাৰীডাল দাং খাই থকা দেখি মাহীয়ে পেণ্ট খুলিব ক’লে। মইও খুলি দিলো মোৰ পেণ্ট। মাহীয়্ মোৰ বাৰীডাল লাৰি চাইছে। ধৰাৰ লগে লগে দুবাৰ মান জিকাৰ খাইছে, যেন নিজ মাহীয়েকৰ আগত মূৰ দুপিয়াই সেৱা লৈছে। মাহীয়ে মোৰ বাৰীডাল অগাপিছা কৰি দি থাকিল। বহু দেৰি তেনেকৈ আছে তাই। লাহে লাহে স্পীড বঢ়াই দিয়াত মোৰ মুতা লাগাৰ দৰে হ’ল, মাহীক মুতা লাগা বুলিয়ে ক’লো কিন্তু মাহীয়ে মোৰ কথাত গুৰুত্ব নিদি বাৰী ডাল মুখত সোমাই অগাপিছা কৰি থাকিল। মইও কন্ত্ৰল হেৰুৱাই মাহীৰ মুখত মুতি দিয়াৰ দৰে দিলো। কিন্তু মুত নহয়, ৰাতিৰ দৰে বগা বগা ক্ৰীম হে ওলাইছিল। মাহীয়ে হাতৰ তলুৱাত উলিয়াই মোক কৈছে;

—এয়া চা বাবা, এইখিনিক মালপানী বুলি কয়। লিখোঁতে বীৰ্য বুলি লিখে। কিন্তু বহুতে তোক মালপানী বুলিয়ে কব। ইয়াত শুক্ৰানু থাকে, আৰু এই শুক্ৰানু মহিলাৰ ডিম্বানুত গৈ থিতাপি লয়। হাতমাৰিলে বা চেক্স কৰিলে ওলাই ই। শুক্ৰানু দুবিধ ক্ৰম’জমেৰে হয়, এটা হৈছে X আৰু আনটো Y. এতিয়া এই পুৰুষৰ X Yক্ৰম’জমেৰ বাবেই সৃষ্টি হয় ল’ৰা নে ছোৱালী। মহিলাৰ শৰীৰত থাকে XX ক্ৰম’জম, পুৰুষৰ শৰীৰত থাকে XY ক্ৰম’জম। পুৰুষৰ কোনটো ক্ৰম’জম ডিম্বানুত গৈছে তাৰ ওপৰত নিৰ্ভৰ কৰিয়ে লিংগ নিৰ্ধাৰণ হয়। পুৰুষৰ যদি X ক্ৰম’জমডাল গৈছে তেতিয়া মহিলাৰ X ক্ৰম’জমৰ লগত লগ লাগি XXৰ সৃষ্টি হব আৰু বেবীটো ছোৱালী হব, যিহেতু ছোৱালীৰ XX ক্ৰম’জম থাকে। আকৌ যদি পুৰুষৰ Y ক্ৰম’জমডাল গৈছে, তেতিয়া মহিলাৰ X ক্ৰম’জম ডালৰ লগত মিলি XY সৃষ্টি হব আৰু ল’ৰা সন্তান হব, যিহেতু ল’ৰাৰ XY ক্ৰম’জম থাকে। কিন্তু আমাৰ জহৰা সমাজে নুবুজে, সন্তানৰ লিংগত মহিলাৰ দোষ বুলি কয়, মহিলাজনীয়ে জন্ম দিয়া বুলি কয় কিন্তু পুৰুষৰ ক্ৰম’জমতহে নিৰ্ধাৰিত হয় বেবীটোৰ লিংগ।

 

ৰাতিপুৱাই বিজ্ঞানৰ ক্লাছ হৈ গ’ল কেলা। মাহীয়ে তেনেকৈ কয় হাতত লৈ থকা মোৰ মালপানী খিনি খাই দিলে আকৌ, গিলি দি কৈছে;

—তোৰ পানীখিনিৰ সোৱাদ বেছি ভাল বেঃ!

 

মোৰ ভাল লাগি গ’ল। মাহী উঠি গা ধুবলৈ যাব ওলাল। গাত থকা পেটিকোট টো খুলি থৈ লেংটা হৈ লৈছে আৰু মোলৈ চাই সুধিছে;

—হাতমাৰিলে ভাল লাগে নে?

—ওমম লাগে।

—ৰাতি দাদাৰে মোক চুদা চাই হাতমাৰিছিলি নেকি?

—ওমম।

 

কিছুসময় ৰৈ আকৌ সোধে;

—মোক কেনেকুৱা লাগে তোৰ?

—ভাল লাগে।

—ভাল নহয়, হট বুলি কয় বেঙা। এইকেইটা দেখিছ কি ডাঙৰ বনাইছো?

মাহীয়ে তাইৰ দুয়োখন হাতেৰে দুদু দুটাত ধৰি কয়। মই বিচনাৰ পৰাই সকলো চাই থাকো। মোক উঠিব দি মাহী লেংটা হৈয়ে দাদাৰ ৰুমত গ’ল, মানে প্ৰথমে দাদা আৰু মই যিটো ৰুমত শুইছিলো। গৈ মাহীয়ে দাদাক জগাই দিলে। ভাবিছিলো আকৌ চুদিব দাদাই মাকক, কিন্তু নাই নহ’ল। দাদা উঠি বাহিৰলৈ গ’ল। মইও মুখ ধুই ললো। মাহী তিতা কাপোৰেৰে আহি ঘৰ সোমাইছে, মই বহি আছিলো এনেই। কাপোৰৰ ওপৰৰ পৰা মাহীৰ শৰীৰটো সম্পূৰ্ণ দেখা গৈছিল। মোৰ সন্মূখত তিতা কাপোৰ খুলি লেংটা হৈ লৈছে, মাজে মাজে মোলৈ চাই। মই একেথৰে চাই আছো। প্ৰথমে শৰীৰটো ভালদৰে মচি শুকুৱাই লয়, পিছত প্ৰথমে পিন্ধে পেণ্টি। তাৰপিছত ব্ৰা, তাৰপিছত ব্লাউজ আৰু মোৰ ফালে ঘুৰি মোক সোধে;

—কেনে লাগিছে?

—হট লাগিছে মাহী।

হাঁহি দিয়ে তাই। তাৰপিছত এবিধ এবিধ কৈ সকলো পিন্ধে। শাৰীত বৰ ধুনীয়া লাগিছিল মাহীক। মাহী ঘৰত যি মন তাকেই পিন্ধে, নিৰ্দিষ্ট কোনো কাপোৰ নাই। তাৰপিছত ঘৰৰ কলিং বেল বাজে।

 

ইফালে স্কুলৰ বেল বাজে। নিয়ৰ, ৰাহুল, বিকাশ আৰু গৌৰৱ চাৰিও মুতিবলৈ যায়। মুতি থাকোতে গৌৰৱে সোধে;

—কোন আহিছিল কলিং বেল বজাই?

—গ’ম পাবি পিছত, কিন্তু জানি থ যে সেয়া মহা নাছিল। যদি কোন আছিল জানিব মন আজি সন্ধিয়া আমাৰ ঘৰলৈ ৰাতি থকাকৈ আহ। মোৰ বহীত এড্ৰেচটো লিখাই আছে, ক্লাছত দিম ব’ল। কাহিনী কোৱাৰ লগতে তহঁতক হাত মাৰা শিকাম আৰু দুখনকৈ পৰ্ণ চিডিও লৈ যাব পাৰিবি।

 

সিহঁত চাৰিও গৈ ক্লাছত সোমাল। জিৰণিৰ পিছৰ ক্লাছ দুটাত আজি মন নাই সিহঁতৰ। ৰাহুলৰ কাহিনীটো শুনিবলৈ উৎসুক হৈ আছে। ছুটীৰ পিছত নিয়ৰ আৰু বায়েক দুয়ো ঘৰলৈ আহে। চাইকেলৰ পিছফালে বহি কঁকাল চোৱা ল’ৰাটোৰ আজি নজৰ কঁকালত নাই, ৰাহুলৰ কাহিনীটোৰ কথা ভাবি আছে। যদি মহাক নহয়, কোন হব পাৰে কলিং বেল বজোৱা জন?

 

দুপৰীয়া ভাত খাই বিচনাত এনেই পৰি আছিল সি। হঠাৎ মনলৈ আহিল যে সন্ধিয়া ৰাহুলহঁতৰ ঘৰলৈ যোৱা কথাটো মাকক জনাব। তললৈ নামি আহিল সি, মাক দ্ৰয়িং ৰুমত বহি টিভি চাই আছিল। আহি সি মাকৰ কাষত বহিল। মাকে মিচিকিয়া হাঁহি মাৰি দিয়াত সি মাকক ক’লে;

—মা আজি সন্ধিয়া ৰাহুলহঁতৰ ঘৰলৈ যাম।

—কিয়?

—গ্ৰুপ ষ্টাডী কৰিব।

—যাবা বাৰু।

 

পাৰমিশ্যন পোৱাৰ পিছত নিয়ৰৰ মনটো ফূৰ্তিত নাচি উঠিল। সন্ধিয়া ৰাহুলৰ ঘৰলৈ যাব ওলাল। সন্ধিয়া সময় বাবে মাকে অকলে চাইকেল লৈ যাব মানা কৰিলে, ক’লে যে মাকে স্কুটীৰে থৈ আহিব। সি ভালেই পালে।

 

গেৰেজৰ পৰা স্কুটীখন নিয়ৰে উলিয়ালে। চলাব পাৰে যদিও মাকে চলাব দিব ভয় কৰে। স্কুটী উলিয়াই ৰৈ আছে মাকলৈ। মাক ওলাই আহিল, পিন্ধনত হালধীয়া শাৰী। শাৰীখন নাভিৰ তলত পিন্ধিছে মাকে। ভীষণ চেক্সি লাগিছিল মাকক তাৰ। মাকে ওচৰলৈ আহি সোধে তাক;

—কেনেকুৱা লাগিছে বাবা?

—টামাম হট লাগিছে ডাৰ্লিং।

ৰাহুলৰ মাহীয়েকে ৰাহুলক হট লগা বুলি কব দিয়াৰ কথা মনত পৰাত সি মাকক তেনেকৈ কয়। মাকে ভবা নাছিল পুতেকে যে তেনেকুৱা মন্তব্য দিব। ভাবিছিল, ধুনীয়া কিম্বা ভাল বুলি কৈ থব কিন্তু নাহ! তাই ভুল আছিল। দিনে দিনে পুতেকৰ সাহ বাঢ়িছে। কথাষাৰ মণিমালাৰ ভাল লাগিলেও পুতেকক কৃত্ৰিম খং দেখুৱাই কয়;

—বৰ দুষ্ট হৈছা দেই তুমি। মাকক তেনেকৈ কয় নেকি?

 

নিয়ৰে মনতে ভাবে, আচ্ছা মাকক হে নকয় তাৰমানে বেলেগক কব পাৰি। সি মাকক ক্ষমা খোজে;

—চৰী মা।

 

মণিয়্ ভবা নাছিল নিয়ৰে যে ক্ষমা খুজিব। তাই পুতেকৰ গালত লাহেকৈ চিকুটি দি স্কুটীত বহে। পিছফালে বহি লয় পুতেক নিয়ৰ। আগতে হোৱা হ’লে সি মাকৰ কান্ধত ধৰি ল’লে হেঁতেন, কিন্তু আজি পৰা নাই ধৰিব। আগতে সি মাকৰ কঁকালতো ধৰি লৈছিল কিন্তু আজি ধৰা নাই ক’তো। চুপ হৈ গৈছে। পাৰে মানে মাকৰ গাত নলগাকৈ বহিছে।

 

কিছুসময় পিছতেই ৰাহুলৰ ঘৰত উপস্থিত হয় নিয়ৰ। মাকে তাক গেটত নমাই থয় গুছি যায়। নিয়ৰ সোমাই যায় বিলাসী ঘৰটোলৈ। ৰাহুল যে ইমান ধনী সি জনাই নাছিল। ৰাহুলে কেতিয়াও দম্ভালি মৰা নাছিল তাৰ ঘৰৰ অৱস্থাক লৈ। কি নাই তাৰ ঘৰত!! তিনি মহলীয়া এটা বিলাসী ঘৰ, বাহিৰত এটা বিদেশী কুকুৰ, চাৰিখন বিলাসী গাড়ী, দুখন বিলাসী বাইক। এবাৰলৈ নিয়ৰৰ সন্দেহেই হ’ল, সঁচাই ৰাহুলহঁতৰেই ঘৰ নে? ডাঙৰ নহৈ যদি সাধাৰণ ঘৰ হ’লহেঁতেন সি বিনা দ্বিধাই ভিতৰলৈ সোমাই গ’ল হেঁতেন। লাহে লাহে এখোজ দুখোজ কৈ ভিতৰলৈ সোমাই যায় নিয়ৰ। বাৰাণ্ডাত থিয় দি কলিং বেল বজাই দিয়ে। দুৱাৰ খোলালৈ অপেক্ষা কৰে সি। চোতালখনৰ পিনে মুখ হৈ থিয় দিয়ে আৰু মনতে ভাবে, ৰাহুল ইমান লাকী ল’ৰা! ইমান ধনী মানুহ, গাড়ীয়ে গাড়ী সিহঁতৰ, ধনৰ লগতে যৌনতাৰ ফালৰ পৰাও ৰাহুল লাকী। নিজ মাহীয়েকে তাক হাত মাৰি দিছিল, দুদু খোৱাইছিল, বুচ মেলি চিনাকি কৰি দিছিল কোনটো কি। আৰু কিমান কি আছে ঘৰৰ ভিতৰত। নিয়ৰৰ বাৰী উঠি যায়। ভাবি থাকোতে দুৱাৰ খোলা যায়, নিয়ৰে ঘূৰি চাই হতভম্ব হৈ ৰয়। কেলা কি আচৰিত দৃশ্য! নিয়ৰৰ মুখেৰে অস্পষ্ট মাত ওলাই;

—অ’ কেলা…..!!!

 

আগলৈ…

 

—মৃগৰাজ দাস